با نزديك شدن به زمان انتخابات دهمين دوره ي رياست جمهوري در ايران تلاش هاي انتخاباتي گروه هاي خواهان قدرت در چارچوب نظام حاكم افزايش يافته است.
تشكل ها گروه ها وبخشي از احزاب سازمان يافته حكومت براي اخذ امتيازات بيشتر به تكاپوي شديدي دست زده اند تا با جابجايي مهره ها بتوانند بيشترين نفع را براي گروه هاي خود كسب نمايند.
چالش عمده اين گروه ها نه كيفيت فرد انتخابي وياافكار وديدگاه هاي وي ويا اهميت به خواست مردم كه تنها جايگاه آينده خود در مناسبات قدرت وبررسي راه هاي بهره گيري بيشتر از منافع ومنابع ملي در دولت آينده است.
از اين رو رقابت شكل گرفته بين گروه هاي مختلف معتقد به لزوم كار در چارچوب نظام به سمت تفسير چنين مواضعي سو گيري نموده است.گروه هاواحزاب حكومتي در قالب دوجريان عمده سياسي فعلي در كشور يعني گروه هاي اصلاح طلب وگروه هاي اصول گرا دسته بندي مي شوند.دسته بندي كه تاپيش از خرداد 76 در كشور با عنوان گروه هاي چپ گرا وراست گرا شناخته مي شدند .در واقع مي بايست ريشه اين گروه بندي وصف بندي آخوندي را در گروه بندي قديمي تري به نام مجمع روحانيون مبارز ومجمع روحانيت جستجو نمود.
پرداختن به نقش مردم در اين جايگاه وتحليل اين صف بندي ونگاهي به ريشه هاي اين صف بندي در چارچوب نظام نشان مي دهد كه آبشخور جريان هاي سياسي فعلي داخل كشور كه معتقد به فعاليت در چارچوب نظام هستند،ريشه در جريان حاكم يعني جريان آخوندي دارند. بر اين اساس هرگونه تفسير وتحليل گفتمان حاكم بر ايران بايد بر قبول اين اصل استوارباشد كه آنچه درعرصه ي سياسي كشور تاكنون اتفاق افتاده است ويا در حال شكل گيري است تنهادست بدست شدن قدرت ميان روحانيون بوده ومردم كمترين
سهم را در اين زمينه داشته اند در واقع ايفاي نقش مردم بيشتر به همين حضور ناآگاهانه بخشي از مردم ويا حضور تحت فشار آنها در برخي انتخابات فرمايشي ومناسبت ها ي خاص محدودشده است .
برآيند چنين مساله اي در عمل, عدم تحرك سياسي واقعي در ايران, به يغما رفتن آزادي ودموكراسي مردم وفراموشي نقش مردم در جامعه در ساليان حاكميت استبداد بر كشور است.
فشارهاي روزافزون كار را به جايي رسانده است كه مردم اصولا واژه ي سياست رابا عوام فريبي وحاكميت استبدادآخوندي يكي مي دانند.
در سال هاي اين حاكميت زورمدارانه رفتار سياسي حكام به گونه اي بوده است كه همواره مردم به عنوان بازيچه به شمار رفته اند وهرگاه تنگناهاي اقتصادي وسياسي و خطراجتماعي تهديد كننده اي حاكميت را به چالش كشيده وموجوديت نظام در خطر سقوط قرار گرفته است از مردم ياد شده است براي نمونه خامنه اي در نطق نوروزي خود به جاي توجه به مردم ايران نخستين ومحوري ترين سخنش ياد كردن از گروه حماس وجنگ اين گروه با اسرائيل بود اما وقتي به مسائل داخلي رسيد شعار اصلاح الگوي مصرف را براي مردم سرداد يعني بار ديگر ودر حالي كه فشارهاي اقتصادي ناشي از شكست طرح هاي غير علمي دولت احمدي نژادنظام را به ورطه ي سقوط كشانده است بار ناشي از اين بي تدبيري وخود محوري به دوش مردم بيفتد.
در طول 30 سال حاكميت آخوندي اين يك واقعيت بوده است كه مردم همواره مورد استفاده ي ابزاري براي حاكميت بوده اند.
فشار، سركوب، نارسايي اقتصادي، بحران، دشمن ،جنگ ،ايستادگي، مبارزه ومقاومت، استكبار ستيزي،در صحنه بودن، مشت محكم ودفاع از ارزش ها وقناعت...مهمترين واژگاني بوده اند كه در ادبيات سياسي رژيم با واژه ي مردم عجين بوده اند يعني هرگاه يكي از مسئولين نظام نياز به حمايت ويا نياز به آرا داشته ويا در آستانه ي رسيدن به منصبي قرار داشته به اين ادبيات مردم گرايانه پناه آورده است واز مردم با اين الفاظ ياد كرده است.
آيا در اين سال ها كسي از رفاه ونيازهاي ضروري مردم سخن گفته است؟هرچه به ادبيات سياسي وگفتمان سياسي سران نظام در اين سالها نگاهي مي اندازيم هرگز نشانه اي ازتلاش ويا خواست آنها براي رفاه مردم يافت نمي شود.
در گفتمان خميني مردم نوكراني بودند كه براي پيروزي اسلامي با قرائت مبهم همواره بايد در صحنه حضور مي يافتند.هرگز كسي به روشني از زبان خميني نشنيد كه اين اسلام مبهم چه تعريفي دارد ساختارش چيست ومردم در آن چكاره هستند كه براي پيروزيش بايد همواره در صحنه باشند؟پس از گفتمان خميني در گفتمان خامنه اي وضع پيچيده تر ومبهم تر شد.مردم همواره بايد در صحنه اي حضور داشته باشند كه نه دشمنش معلوم است ونه دين مورد تهاجمش از سوي دشمن.
مردم در گفتمان خامنه اي به جايگاهي فروتر سقوط كرده اند زيرا آنها مجبور به مقابله با دشمني هستند كه ناشناخته است.اين دشمن ناشناخته وقدرتمند از هر جايي كه بتواندوارد مي شود ،ضربه مي زند ،تخريب مي كند ودر صدد براندازي است.
بنابراين مردم همواره بايد در هراس از اين دشمن ناشناخته گوش به فرمان تنها دشمن شناس ايران يعني خامنه اي باشند.
بر همين اساس است كه الگوي تماميت خواهي در همه ي جنبه ها از سوي خامنه اي ترسيم مي شود تامبادا مردم از دشمن غافل شوند.
- آژانس ايران خبر -
تشكل ها گروه ها وبخشي از احزاب سازمان يافته حكومت براي اخذ امتيازات بيشتر به تكاپوي شديدي دست زده اند تا با جابجايي مهره ها بتوانند بيشترين نفع را براي گروه هاي خود كسب نمايند.
چالش عمده اين گروه ها نه كيفيت فرد انتخابي وياافكار وديدگاه هاي وي ويا اهميت به خواست مردم كه تنها جايگاه آينده خود در مناسبات قدرت وبررسي راه هاي بهره گيري بيشتر از منافع ومنابع ملي در دولت آينده است.
از اين رو رقابت شكل گرفته بين گروه هاي مختلف معتقد به لزوم كار در چارچوب نظام به سمت تفسير چنين مواضعي سو گيري نموده است.گروه هاواحزاب حكومتي در قالب دوجريان عمده سياسي فعلي در كشور يعني گروه هاي اصلاح طلب وگروه هاي اصول گرا دسته بندي مي شوند.دسته بندي كه تاپيش از خرداد 76 در كشور با عنوان گروه هاي چپ گرا وراست گرا شناخته مي شدند .در واقع مي بايست ريشه اين گروه بندي وصف بندي آخوندي را در گروه بندي قديمي تري به نام مجمع روحانيون مبارز ومجمع روحانيت جستجو نمود.
پرداختن به نقش مردم در اين جايگاه وتحليل اين صف بندي ونگاهي به ريشه هاي اين صف بندي در چارچوب نظام نشان مي دهد كه آبشخور جريان هاي سياسي فعلي داخل كشور كه معتقد به فعاليت در چارچوب نظام هستند،ريشه در جريان حاكم يعني جريان آخوندي دارند. بر اين اساس هرگونه تفسير وتحليل گفتمان حاكم بر ايران بايد بر قبول اين اصل استوارباشد كه آنچه درعرصه ي سياسي كشور تاكنون اتفاق افتاده است ويا در حال شكل گيري است تنهادست بدست شدن قدرت ميان روحانيون بوده ومردم كمترين
سهم را در اين زمينه داشته اند در واقع ايفاي نقش مردم بيشتر به همين حضور ناآگاهانه بخشي از مردم ويا حضور تحت فشار آنها در برخي انتخابات فرمايشي ومناسبت ها ي خاص محدودشده است .
برآيند چنين مساله اي در عمل, عدم تحرك سياسي واقعي در ايران, به يغما رفتن آزادي ودموكراسي مردم وفراموشي نقش مردم در جامعه در ساليان حاكميت استبداد بر كشور است.
فشارهاي روزافزون كار را به جايي رسانده است كه مردم اصولا واژه ي سياست رابا عوام فريبي وحاكميت استبدادآخوندي يكي مي دانند.
در سال هاي اين حاكميت زورمدارانه رفتار سياسي حكام به گونه اي بوده است كه همواره مردم به عنوان بازيچه به شمار رفته اند وهرگاه تنگناهاي اقتصادي وسياسي و خطراجتماعي تهديد كننده اي حاكميت را به چالش كشيده وموجوديت نظام در خطر سقوط قرار گرفته است از مردم ياد شده است براي نمونه خامنه اي در نطق نوروزي خود به جاي توجه به مردم ايران نخستين ومحوري ترين سخنش ياد كردن از گروه حماس وجنگ اين گروه با اسرائيل بود اما وقتي به مسائل داخلي رسيد شعار اصلاح الگوي مصرف را براي مردم سرداد يعني بار ديگر ودر حالي كه فشارهاي اقتصادي ناشي از شكست طرح هاي غير علمي دولت احمدي نژادنظام را به ورطه ي سقوط كشانده است بار ناشي از اين بي تدبيري وخود محوري به دوش مردم بيفتد.
در طول 30 سال حاكميت آخوندي اين يك واقعيت بوده است كه مردم همواره مورد استفاده ي ابزاري براي حاكميت بوده اند.
فشار، سركوب، نارسايي اقتصادي، بحران، دشمن ،جنگ ،ايستادگي، مبارزه ومقاومت، استكبار ستيزي،در صحنه بودن، مشت محكم ودفاع از ارزش ها وقناعت...مهمترين واژگاني بوده اند كه در ادبيات سياسي رژيم با واژه ي مردم عجين بوده اند يعني هرگاه يكي از مسئولين نظام نياز به حمايت ويا نياز به آرا داشته ويا در آستانه ي رسيدن به منصبي قرار داشته به اين ادبيات مردم گرايانه پناه آورده است واز مردم با اين الفاظ ياد كرده است.
آيا در اين سال ها كسي از رفاه ونيازهاي ضروري مردم سخن گفته است؟هرچه به ادبيات سياسي وگفتمان سياسي سران نظام در اين سالها نگاهي مي اندازيم هرگز نشانه اي ازتلاش ويا خواست آنها براي رفاه مردم يافت نمي شود.
در گفتمان خميني مردم نوكراني بودند كه براي پيروزي اسلامي با قرائت مبهم همواره بايد در صحنه حضور مي يافتند.هرگز كسي به روشني از زبان خميني نشنيد كه اين اسلام مبهم چه تعريفي دارد ساختارش چيست ومردم در آن چكاره هستند كه براي پيروزيش بايد همواره در صحنه باشند؟پس از گفتمان خميني در گفتمان خامنه اي وضع پيچيده تر ومبهم تر شد.مردم همواره بايد در صحنه اي حضور داشته باشند كه نه دشمنش معلوم است ونه دين مورد تهاجمش از سوي دشمن.
مردم در گفتمان خامنه اي به جايگاهي فروتر سقوط كرده اند زيرا آنها مجبور به مقابله با دشمني هستند كه ناشناخته است.اين دشمن ناشناخته وقدرتمند از هر جايي كه بتواندوارد مي شود ،ضربه مي زند ،تخريب مي كند ودر صدد براندازي است.
بنابراين مردم همواره بايد در هراس از اين دشمن ناشناخته گوش به فرمان تنها دشمن شناس ايران يعني خامنه اي باشند.
بر همين اساس است كه الگوي تماميت خواهي در همه ي جنبه ها از سوي خامنه اي ترسيم مي شود تامبادا مردم از دشمن غافل شوند.
- آژانس ايران خبر -
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر