به گزارش آژانس خبری تفتان به نقل از بی بی سی اجلاس سران گروه 20 ابداع تازه ای است. اولین نشست آن در نوامبر گذشته در واشنگتن برگزار شد، درست دو ماه بعد از فروپاشی بانک سرمایه گذاری لیمان برادرز.
آن موقع ریاست آن اجلاس بر عهده جورج بوش رییس جمهوری وقت آمریکا بود.
بوش گفت همه رهبران گروه 20 نگران تاثیر بحران جهانی مالی بر مردم کشور خود هستند و مصمم اند مسائل منتهی به این تلاطم مالی را حل کنند.
از آن زمان تاکنون پیشرفتهایی برای مقابله با بحران جهانی صورت گرفته، هم بانکها نجات یافته اند و هم بهره وام پایین آورده شده است.
در عین حال نگرانی هایی درباره تشدید حمایت دولتها از اقتصادهای محلی نزد رهبران گروه 20 بروز کرده است.
همچنین درخواستهایی برای تقویت صندوق بین المللی پول برای کمک به کشورهای آسیب دیده مطرح شده است. به علاوه با بالا رفتن مخارج دولتها و کاهش مالیات برای تقویت اقتصاد، برخی کشورها گوی سبقت را از بقیه ربوده اند.
باراک اوباما، رییس جمهوری بزرگترین اقتصاد جهان و گوردون براون نخست وزیر بریتانیا و میزبان اجلاس گروه 20 دوست دارند بقیه از آنها تقلید کنند.
براون گفته است: "ما می دانیم اگر همه کشورها اقدام به تقویت اقتصاد خود کنند، تلاشهای ما برای تقویت مالی و پولی اقتصاد جهان تاثیری دو چندان خواهد داشت. فکر می کنم همه در اروپا با پرزیدنت اوباما هم نظرند که اقدامات ما باید مستمر و قوی باشد تا بتوانیم به اقتصاد جان تازه ای بدهیم."
با وجود سخنان براون، سایر رهبران اروپا نسبت به افزایش خرجکرد دولت و کاهش مالیات محتاط ترند. افزایش بدهی عمومی و بهره آن برای سالیان سال وبال گردن دولتها و نسلهای آتی خواهد بود.
پس آیا این احتمال هست که رهبران گروه 20 در لندن بر سر طرحی برای تقویت اقتصاد جهان به توافق برسند؟ اصلا آیا باید به توافق برسند؟
در برخی کشورهای اروپایی برای برداشتن گامهای بیشتر نوعی اکراه دیده می شود. آنها می گویند این ریسک بزرگی است.
نیکولا سارکوزی رئیس جمهوری فرانسه در کنار کریستین لاگارد وزیر دارایی این کشور
پرفسور ریچارد پورتس، کارشناس اقتصاد بین الملل، می گوید: "هیچ کسی دوست ندارد بدهی عمومی زیاد شود، ولی مردم رکود اقتصادی هم دوست ندارند. بعلاوه هزینه رکود از نظر بیکاری و کاهش تولیدات اقتصادی می تواند زیاد باشد. برای همین فکر می کنم معقول است که یک طرح بزرگ تقویت اقتصادی را اجرا کنیم و این کار برای پرهیز از رکودی عمیق تر ضروری است. خانوارها در آمریکا و بریتانیا از هزینه های خود کم کرده اند چون جیبشان خالی است و برای همین دولتها باید پا پیش بگذارند."
مانع دیگر انزجار کشورهای در حال توسعه درباره کمک به حل بحرانی است که در وهله نخست در کشورهای توسعه یافته بخصوص آمریکا راه افتاد.
دلیل انتخاب گروه 20 بجای گروه 8 این است که به کشورهای در حال توسعه برای خروج از این باتلاق نیاز است.
ملس زناوی، نخست وزیر اتیوپی که عضو گروه 20 نیست، به نمایندگی از قاره آفریقا در نشست لندن شرکت می کند.
او می گوید: "قبلا چنین اظهار می شد که کمک به توسعه کشورهای فقیر را نمی توان افزایش داد چون کشورهای توسعه یافته با محدودیت منابع و بودجه مواجه اند. به نظرم بحران کنونی بر این افسانه خط بطلان کشیده. اطلاعات تازه نشان می دهد که کشورهای بزرگ و بانکهای ملی آنها حداقل هفت تریلیون دلار برای مقابله با بحران جهانی اقتصاد اختصاص داده اند، یعنی بانکهای آسیب دیده بیشتر از کل قاره آفریقا کمک گرفته اند."
نشانه هایی دیده می شود که اجلاس گروه 20 به صندوق بین المللی پول منابعی بدهد تا بتواند به کمک کشورهای در حال توسعه بشتابد.
با این حال، میل کشورهای توسعه یافته برای حمایت از کارگران خود در زمان رکود بیشتر از میل کمک به سایرین است. برای همین مقابله با بحران جهانی اقتصاد در بهترین حالت، عملیاتی است که نیاز به تلاشهای بیشتر دارد.
آن موقع ریاست آن اجلاس بر عهده جورج بوش رییس جمهوری وقت آمریکا بود.
بوش گفت همه رهبران گروه 20 نگران تاثیر بحران جهانی مالی بر مردم کشور خود هستند و مصمم اند مسائل منتهی به این تلاطم مالی را حل کنند.
از آن زمان تاکنون پیشرفتهایی برای مقابله با بحران جهانی صورت گرفته، هم بانکها نجات یافته اند و هم بهره وام پایین آورده شده است.
در عین حال نگرانی هایی درباره تشدید حمایت دولتها از اقتصادهای محلی نزد رهبران گروه 20 بروز کرده است.
همچنین درخواستهایی برای تقویت صندوق بین المللی پول برای کمک به کشورهای آسیب دیده مطرح شده است. به علاوه با بالا رفتن مخارج دولتها و کاهش مالیات برای تقویت اقتصاد، برخی کشورها گوی سبقت را از بقیه ربوده اند.
باراک اوباما، رییس جمهوری بزرگترین اقتصاد جهان و گوردون براون نخست وزیر بریتانیا و میزبان اجلاس گروه 20 دوست دارند بقیه از آنها تقلید کنند.
براون گفته است: "ما می دانیم اگر همه کشورها اقدام به تقویت اقتصاد خود کنند، تلاشهای ما برای تقویت مالی و پولی اقتصاد جهان تاثیری دو چندان خواهد داشت. فکر می کنم همه در اروپا با پرزیدنت اوباما هم نظرند که اقدامات ما باید مستمر و قوی باشد تا بتوانیم به اقتصاد جان تازه ای بدهیم."
با وجود سخنان براون، سایر رهبران اروپا نسبت به افزایش خرجکرد دولت و کاهش مالیات محتاط ترند. افزایش بدهی عمومی و بهره آن برای سالیان سال وبال گردن دولتها و نسلهای آتی خواهد بود.
پس آیا این احتمال هست که رهبران گروه 20 در لندن بر سر طرحی برای تقویت اقتصاد جهان به توافق برسند؟ اصلا آیا باید به توافق برسند؟
در برخی کشورهای اروپایی برای برداشتن گامهای بیشتر نوعی اکراه دیده می شود. آنها می گویند این ریسک بزرگی است.
نیکولا سارکوزی رئیس جمهوری فرانسه در کنار کریستین لاگارد وزیر دارایی این کشور
پرفسور ریچارد پورتس، کارشناس اقتصاد بین الملل، می گوید: "هیچ کسی دوست ندارد بدهی عمومی زیاد شود، ولی مردم رکود اقتصادی هم دوست ندارند. بعلاوه هزینه رکود از نظر بیکاری و کاهش تولیدات اقتصادی می تواند زیاد باشد. برای همین فکر می کنم معقول است که یک طرح بزرگ تقویت اقتصادی را اجرا کنیم و این کار برای پرهیز از رکودی عمیق تر ضروری است. خانوارها در آمریکا و بریتانیا از هزینه های خود کم کرده اند چون جیبشان خالی است و برای همین دولتها باید پا پیش بگذارند."
مانع دیگر انزجار کشورهای در حال توسعه درباره کمک به حل بحرانی است که در وهله نخست در کشورهای توسعه یافته بخصوص آمریکا راه افتاد.
دلیل انتخاب گروه 20 بجای گروه 8 این است که به کشورهای در حال توسعه برای خروج از این باتلاق نیاز است.
ملس زناوی، نخست وزیر اتیوپی که عضو گروه 20 نیست، به نمایندگی از قاره آفریقا در نشست لندن شرکت می کند.
او می گوید: "قبلا چنین اظهار می شد که کمک به توسعه کشورهای فقیر را نمی توان افزایش داد چون کشورهای توسعه یافته با محدودیت منابع و بودجه مواجه اند. به نظرم بحران کنونی بر این افسانه خط بطلان کشیده. اطلاعات تازه نشان می دهد که کشورهای بزرگ و بانکهای ملی آنها حداقل هفت تریلیون دلار برای مقابله با بحران جهانی اقتصاد اختصاص داده اند، یعنی بانکهای آسیب دیده بیشتر از کل قاره آفریقا کمک گرفته اند."
نشانه هایی دیده می شود که اجلاس گروه 20 به صندوق بین المللی پول منابعی بدهد تا بتواند به کمک کشورهای در حال توسعه بشتابد.
با این حال، میل کشورهای توسعه یافته برای حمایت از کارگران خود در زمان رکود بیشتر از میل کمک به سایرین است. برای همین مقابله با بحران جهانی اقتصاد در بهترین حالت، عملیاتی است که نیاز به تلاشهای بیشتر دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر